Tegoroczna edycja Przeglądu Sztuki SURVIVAL jest wyjątkowa. Odbywa się w ważnym dla historii europejskiej medycyny miejscu – dawnym Szpitalu Żydowskim. Hasło przewodnie „Utajone” łączy wątki sztuki, architektury oraz właśnie medycyny.
Ze szpitalem związany był słynny neurochirurg Ludwig Guttmann (1899‒1980), który swoje życie poświęcił leczeniu pacjentów z urazami rdzenia kręgowego. Jednak zanim to nastąpiło, przez lata związany był z Wrocławiem. Tu studiował medycynę, następnie pracował w tutejszym szpitalu miejskim. W latach 1933–1938 był ordynatorem oddziału neurologii w Szpitalu Żydowskim we Wrocławiu. To w nim, podczas nocy kryształowej, w listopadzie 1938 roku, uratował od deportacji do obozów 60 osób, w ostatniej chwili przyjmując je na swój oddział jako chorych.
Po emigracji do Anglii, w klinice urazów kręgosłupa w Stoke Mandeville organizował dla swoich pacjentów codzienne aktywności, w tym zawody sportowe, które z roku na rok miały coraz większy zasięg. Ich kontynuacją jest ruch paraolimpijski. W pierwszych igrzyskach paraolimpijskich zainicjowanych przez Guttmanna w 1960 roku w Rzymie wzięło udział 400 sportowców z 21 krajów, obecnie w igrzyskach paraolimpijskich startuje kilka tysięcy sportowców!
Jeśli kiedykolwiek zrobiłem jedną ważną rzecz w mojej karierze medycznej, to wprowadziłem sport w leczeniu i rehabilitacji osób z urazem rdzenia kręgowego i innymi niepełnosprawnościami ruchowymi.
– sir Ludwig Guttmann
Ludwig Guttmann jest dla nas symbolem tego, co w ludziach najcenniejsze, bohaterem, który miał moc, by zmieniać świat na lepsze. Dlatego Fundacja Art Transparent we współpracy z Muzeum Miejskim Wrocławia podjęła starania, by jednej ulic blisko dawnego szpitala nadać imię lekarza. Ten skromny człowiek dokonał prawdziwej rewolucji w ówczesnej medycynie, ale przede wszystkim zmienił społeczne postrzeganie osób z niepełnosprawnościami. Był zaangażowanym wizjonerem, który nie bał się głośno mówić, że osoby po urazach rdzenia kręgowego mogą studiować, pracować, zakładać rodziny i uprawiać sporty. Dziś wydaje się to oczywiste, ale w latach 40. XX wieku wciąż wielu lekarzy uważało te pomysły za szaleństwo.
